عبدالحسین نوشین همواره در مقام یکی از بانیان هنر تئاتر نوین در ایران شناخته شده و کمتر سخنی از وی به عنوان داستاننویس بهمیان آمده است. نمایش‌نامه‌نویس و کارگردان ایرانی ست او از نخستین افرادی بود که دستاوردهای تئاتر غرب را با خود به ایران آورد و نسلی را آموزش داد که باقیمانده‌های آن‌ها نسل‌های بعد تئاتر را تربیت کردند.
نوشین نخست به جمع همکاران نشریه “موسیقی” به مدیریت سرهنگ مین‌باشیان پیوست و با گروهی از برجسته‌ترین روشنفکران نواندیش دوستی برقرار کرد، مانند مجتبی مینوی، بزرگ علوی، صادق هدایت، پرویز ناتل خانلری، صبحی و نیمایوشیج پایه‌گذاران شعر و ادبیات نوین ایران از دل همین جمع بیرون آمدند. نوشین که در اروپا هم به ایده‌های چپ انقلابی گرایش یافته و هم با پایه‌های تئاتر مدرن آشنا شده بود، با آرزوی پی‌ریزی تئاتری نو به ایران برگشت.
عبدالحسین نوشین، که با نامهای مستعار قائممقام، محسن سهراب، سهراب، فردوس و عبدالله فردوس هم فعالیت هنری و ادبی داشته، در سال ۱۲۸۰ در مشهد متولد شد، و در ۱۳۵۰ در شوروی درگذشت. در سالهایی که کارگردان نامآور تئاتر بود نمایشنامههای بسیاری را نوشت و ترجمه کرد که از جمله آن‌ها می‌توان از کتابهای زیر نام برد: «حبیب و مریم»، «ترس از جریمه»، «خروس سحر»، «پیرمرد خرف و جوان عصبانی»، «اتللو»، «هیاهوی بسیار برای هیچ»، «پرنده آبی»، «در اعماق اجتماع»، «شنل قرمز»، «چراغگاز»، «ولپون» و «وسپی بزرگوار».
